Stiekem in het holst van de nacht

heb je mijn hart gestolen, heel onverwacht

als een vreemde kwam je in mijn leven 

en je bent helemaal niet lang gebleven 

net lang genoeg om me te betoveren met je lach 

dat deed je van het eerste moment waarop ik je zag 

velen kunnen hier slechts van dromen 

maar uitgerekend ik mocht tot bij je komen 

jouw ogen straalden en ik zei niet veel 

maar wat er aan de hand was wisten we beiden meteen 

ik ben toen met je meegegaan 

maar je ging met mijn hart aan de haal 

ik weet niet of ik je ooit terugzien zal 

maar ik zal je blijven zoeken, zolang ik kan 

© by Stéphanie J.

Ze vraagt zich af hoe het ooit zo ver is kunnen komen 

terwijl ze loopt doorheen de scherven van haar dromen 

de scherpe randen hebben haar vaak pijn gedaan 

en de wonden zijn nooit helemaal weggegaan 

In een scherf herkent ze zijn gezicht

het wordt door de maan verlicht

Ze neemt het stuk en houdt het tegen haar hart

maar ze voelt niets meer, alles is zwart

Zonder ziel loopt ze verder naar het licht

langs alle kanten omgeven door zijn gezicht

Maar ze kan niets meer voelen van wat ooit is geweest

ze is niet meer wat ze was, ze is slechts een geest

Wanneer ze haar ogen sluit voelt ze zicht blij 

ze heeft geen pijn meer, voor het eerst is ze vrij 

© by Stéphanie J.

Ik kan er niet mee stoppen, ik hou van de pijn 

ik heb het nodig om gelukkig te zijn 

een moment om al mijn problemen te vergeten 

een moment om vrij te zijn en niets meer te weten 

De littekens zullen nooit helemaal weggaan 

maar ik ben ze gewend en zal er mee verdergaan 

Er is niemand die me kan helpen 

alleen ikzelf kan mijn wonden stelpen 

dokters hebben het al zo vaak geprobeerd

maar ze hadden het helemaal verkeerd

pillen helpen niet bij mijn probleem 

het zijn de mensen om me heen 

het lijkt wel alsof ze me graag pijn doen 

en niets geven om wat ik binnenin voel 

er is niemand om mijn hart bij te luchten

alleen door de pijn kan ik alles even ontvluchten

© by Stéphanie J.

Je nam mijn hand en beloofde om het nooit te laten gaan
maar dat is precies wat jij hebt gedaan
een lange tijd bewandelden we hetzelfde pad
en jij liet mij diegene zijn die ik zo lang verborgen had
Ik geloofde in alles wat je me zei
en jij voelde je goed bij mij
zo gingen we verder hand in hand
totdat we op een kruispunt waren beland
samen zouden we het einde bereiken
en iedereen zou naar ons opkijken
ik dacht eindelijk vriendschap te hebben gevonden
maar stille waters hebben soms diepe gronden
want je koos een ander pad
en verbrak alles wat je me beloofd had
je hebt mijn hand laten gaan
zonder ook maar één keer om te kijken of te blijven staan

ik sta nog steeds op het kruispunt, te bang om te kiezen
wetende dat ik veel kan winnen, maar ook kan verliezen

© by Stéphanie J.

Meeuwen cirkelen krijsend door de blauwe lucht
Een jongens slaakt onhoorbaar stil een zucht
Zijn hart is leef en zijn ogen zijn koud
hij heeft alles verloren waar hij van houdt
Zijn haren bewegen zachtjes door de wind
terwijl hij denkt aan zijn geliefde, waar zijn hart zich bevindt

Aan de andere kant van de oceaan
kijkt een meisje verdrietig naar de maan
ze denkt aan de liefde van haar leven
en wou dat ze alles opnieuw zou kunnen beleven
haar haren bewegen mee op het ritme van de wind
in haar armen houdt ze een kind

Verscheurd door verlangen en verdriet
ze hebben beiden lief maar het mag niet
Alles waarvoor ze leefden hebben ze verloren
en uit hun momenten samen is een kind geboren
liefhebben mocht niet in deze wereld zo gemeen
beiden willen ze ergens anders heen

Gescheiden door een oceaan
blijven ze voor elkaar gaan
nooit zijn ze uit elkanders gedachten
en enkel de liefde kan hun pijn verzachten

Het meisje kijkt naar het kind in haar armen
en vraagt zich af of haar hart ooit terug zal verwarmen
de jongen kijkt naar de golven van de zee
het leven zit hun echt niet mee

© by Stéphanie J.