Ze vraagt zich af hoe het ooit zo ver is kunnen komen 

terwijl ze loopt doorheen de scherven van haar dromen 

de scherpe randen hebben haar vaak pijn gedaan 

en de wonden zijn nooit helemaal weggegaan 

In een scherf herkent ze zijn gezicht

het wordt door de maan verlicht

Ze neemt het stuk en houdt het tegen haar hart

maar ze voelt niets meer, alles is zwart

Zonder ziel loopt ze verder naar het licht

langs alle kanten omgeven door zijn gezicht

Maar ze kan niets meer voelen van wat ooit is geweest

ze is niet meer wat ze was, ze is slechts een geest

Wanneer ze haar ogen sluit voelt ze zicht blij 

ze heeft geen pijn meer, voor het eerst is ze vrij 

© by Stéphanie J.